دلـگـیـرم از قـرار تو و بـیـقـراری‌ات            غرق خزان شده ست هوای بهاری‌ات

خون گریه می‌کند دل دیوار و چشم در            تا خـیره می‌شود به تو و بردبـاری‌ات

آتش گرفته بود و چه می‌شد از آسمان            بـاران نـزول کرده می‌آمد به یاری‌ات

خورشید در عزای تو مات و سیاهپوش            بایـد که مخـفـیانه شود سـوگـواری‌ات

قرآنِ ناطق است که می‌خواند اینچنین            شد کـوثـرانه لحن غـم انگـیزِ قاری‌ات

مـولا نـشـسـتـه بــود کـنــار نـبـودنـت            چشـمش به کودکانِ تو و یادگـاری‌ات

جـاریـست زنـده در دل تـاریخ تـا ابـد            فـرزنـد داری و هـنـر خـانـه داری‌ات

رفـتی و عـاشـقـانه برایـش سـپر شدی            جـانم فـدای سـبک ولایت مـداری‌ات!